Naar de hel?
Ik werd gebeld door de huisarts van Wim. Wim was achter in de zeventig, licht dementerend.
De arts vertelde dat hij niet meer naar bed wilde om te slapen, omdat hij bang was in zijn bed te sterven en dat hij dan naar de hel zou gaan. In zijn jongere jaren verkeerde hij in kerkelijke kringen waar dat nog gedachtegoed was. Op zijn oude dag begon dat angstbeeld van de hel ineens weer op te spelen. Ik ging bij hem op bezoek en vroeg hem of hij zin had om naar het stiltecentrum te gaan van de zorginstelling waar hij woonde.
Zo gezegd zo gedaan. In het stiltecentrum hangt een gedicht van Slauerhoff.
Verlangen
Wij wachten daaglijks dat morgen
Vrijheid aanbreken moet,
Om nooit meer te gaan in ’t verborgen
Terug – ons licht voorgoed.
Gebeuren zal dit niet,
Zomin als een engel daalt
Naar streken waar verdriet
Tot wanhoop wrang verschaalt,
Niet volgens onze orde:
’t Geluk wacht zijn eigen tijd
Om geboren te worden
Binnen de werkelijkheid.
Maar ééns, door levensengte
Breekt haar rijk open, wijd…
Wij werden ingewijd
En weten sinds zij ons wenkte:
‘Ik kom op tijd.’
Het gesprek ging over wat ons vroeger allemaal aangepraat werd en dat we daar soms best last van kunnen hebben. Als God liefde is, hoe kan hij je dan naar de hel sturen? “Wim, je hebt toch ook veel dingen goed gedaan? En de moeilijke dingen die mislukten, gaven toch ook aanleiding om het de volgende keer beter proberen te doen? Dát is toch werkelijke genade? De liefdevolle vader die je altijd weer helpt opstaan?
Hij liet mijn woorden tot zich doordringen en begon het gedicht hardop te lezen.
Het gesprek ging verder en we hadden het over opnieuw geboren worden aan de andere kant, in een nieuwe werkelijkheid. Ineens zag ik hem helemaal opklaren:”aaaah dus eigenlijk gebeurt wat in het gedicht staat! “ik word ingewijd!”. Ik beaamde dat. Vervolgens baden wij samen het Onze Vader en ik bracht hem terug naar zijn kamer. Hij kon daarna rustig slapen en twee dagen later was hij in zijn slaap overgegaan.