Stichting Lumen

Voor stervensbegeleiding

Ruzie met zoon

Gerard was een oude man en lag op zijn sterfbed. Hij vertelde dat hij ruzie had met zijn zoon en dat hij hem al tien jaar niet meer gezien of gesproken had. 

 

Ze hadden een twistgesprek over de telefoon gehad en zoonlief had de verbinding verbroken. 

Vader had hem meteen teruggebeld, maar zoon nam niet op. Allebei koppig boos. “die ander moet eerst maar bellen”. 

Ik vroeg hem of ik een poging zou wagen om zijn zoon nog aan zijn bed te krijgen. Het antwoord was zoals het eigenlijk altijd gaat: “nee hoor, dat doet ie toch niet”. “Ja”, vroeg ik, “maar stel nou dat het wel lukt”. Gerard ging uiteindelijk akkoord en ik belde het nummer van de zoon. Ik kreeg zijn vrouw aan de lijn en ze deelde mede dat haar man niet thuis was. Ik vertelde haar waarom ik belde en ze zei dat haar man misschien in zijn hart best vader nog even wilde zien voordat hij stierf. Later op de avond belde ik weer terug. Na een aanvankelijke weigering, gaf ik hem aan dat dit de laatste kans was en dat hij de rest van zijn leven nooit meer met vader zou kunnen praten. Hij zou hier heel veel spijt van kunnen krijgen. Het gesprek kwam op het boze telefoongesprek. Het bleek dat toen hij een twistgesprek met zijn vader had, zijn mobieltje stopte omdat het leeg was. De twist was de schuld van zijn vader, dus  die moest maar terugbellen. Was niet meer gebeurd. (tja, dat kwam omdat dat mobieltje leeg was). 

Ik gaf de zoon de suggestie om er even over na te denken en vroeg hem of het goed was dat ik na twee dagen terug zou bellen. Zo gebeurde. Er volgde weer een telefoongesprek en de zoon ging overstag. 

Op een zaterdagochtend verscheen hij op de parkeerplaats vlak bij het flatje. Ik ving hem op.

“meneer” zei hij: “ik zie er toch maar van af”. Ik zei streng: “ooooh nee, ik kom hier op mijn vrije zaterdag, Pa wacht op je en we gaan er nú naar toe. Ik zorg wel dat er een goed gesprek komt. Ik praat je er wel doorheen. “ Ik legde mijn hand op zijn rug en duwde hem zachtjes naar de flat. Wij gingen naar binnen en ik leidde hem naar de woonkamer waar Gerard in bed lag. Ze zagen elkaar....en er volgde een innige omhelzing met veel tranen.  Ik ging in een hoekje zitten omdat ik dat beloofd had. Wat een stom mobieltje en twee koppige mensen al niet kunnen veroorzaken. Een paar dagen later overleed Gerard. 

Zeg nooit nooit. Er is altijd een mogelijkheid om verloren kinderen of broers of zussen terug te brengen. Het moet in ieder geval geprobeerd worden. Soms willen terminale mensen nog oude vrienden zien. De drempel naar een terminale patiënt toe kan groot zijn. Contact leggen en bemiddelen en begeleiden kan helpen.