Komt u regelmatig in contact met mensen in hun laatste levensfase? En denkt u dat zij mogelijk baat hebben bij ondersteuning van Lumen? Neem dan contact met ons op. Wij kunnen u bijvoorbeeld een aantal van onze folders toesturen. Die kunt ú dan weggeven aan mensen die daar iets aan hebben.
Wij helpen graag!
Lies en Herman zijn al 35 jaar samen. Allebei midden 60ers. Een beetje een ouderwets (wat is ouderwets), Lies heeft altijd voor het gezin gezorgd, de kinderen en het huishouden. Zij hoefde niet te werken want Herman had een goede baan. Het was hun beider wens. Na een dag hard werken kwam Herman thuis, dronk een borreltje en las zijn krantje. Vervolgens het eten en daarna indutten bij het journaal. Huishouden was hem volstrekt vreemd. En Lies regeerde met ijzeren hand over het huishouden, maar kon, toen de kinderen de deur uit waren, ook lid worden van allerlei clubjes. Een en ander tot het noodlot toesloeg. Lies kreeg kanker en het zaaide zich overal uit.
Via de huisarts werd ik gewaarschuwd. De mensen hadden erg moeite met het proces waar ze in zaten. Ik bezocht de mensen en het bleek dat het eerste wat opgelost moest worden, relationele spanningen waren. Lies is heel veel moe en gauw van slag. Herman moet steeds meer in het huishouden doen, wat hij nog nooit gedaan heeft en hij doet het dus altijd verkeerd. De man is doodmoe en ze lopen beiden op eieren.
Wat ik dan probeer te doen is ruimte creëren. Probeer zaken uit te besteden. Als je was vouwen vervelend vindt en strijken, doe in die tijd wat anders en laat het iemand doen die het wel kan. Dat ontlast de partner. Vries maaltijden in. Spreek het naar elkaar uit. Als begeleider zorg ik dat dat gesprek gevoerd wordt en ik begeleid het.
Lies en Herman komen terug van de oncoloog. De volgende chemokuur is besproken en het is aan Lies of ze die wil. Chemokuren zullen haar niet genezen, maar wel het leven kunnen verlengen. De vraag is alleen: hoe beroerd word je ervan? Als je heel beroerd wordt van een kuur, kan je overwegen om het niet te doen. Het gevolg is dan dat je korter leeft, maar wel kans hebt op een opleving, waarbij je het nog even heel prettig kan hebben met elkaar. Van elkaar genieten, samen naar dat bijzondere plekje, misschien zelfs nog een mooie reis. De keus om het wel of niet te doen hangt af van het feit of je kan accepteren dat het einde nadert.
Tja, wil je nog 3 maanden, waarvan een poosje met echte kwaliteit of 4 maanden en dan alleen maar opboksen tegen misselijkheid, rot voelen en oververmoeidheid. Het credo van de oncoloog was: kwaliteit van leven. Die boodschap werd door Herman en Lies niet begrepen, totdat wij er nader op in gingen. De reis werd kort na ons gesprek geboekt.
Mirjam is na de euthanasie vredig ingeslapen en ligt op de bank. De arts vertelde dat toen hij de laatste injectie toediende, haar Duitse herder ineens opstond en naar het raam liep. Het leek net of hij iets nakeek. Samen met haar man en twee kinderen zitten we nu bij het lichaam van Mirjam en drinken een glas wijn. Het is stil. Af en toe zeggen we wat. De hond, die aan het voeteneinde van de bank lag, staat op. Hij snuffelt wat aan Mirjam. Kijkt wat ongemakkelijk. Pakt zijn bal en duwt die tegen haar hand. Kijkt weer ongemakkelijk. Vervolgens klimt hij voorzichtig langs het voeteneinde de bank op en kruipt heel voorzichtig helemaal over haar heen. Hij laat zijn grote lijf op haar liggen en zijn kop ligt in haar nek. Hij piept wat. Na een paar ogenblikken springt hij van de bank af en gaat liggen. Hij kijkt niet meer naar haar om. Een trouwe hond heeft afscheid genomen